گیوه؛ پاپوش ایرانی

پوش ایرانی گیوه

گیوه نوعی پاپوش سبک، بادوام و مناسب برای راهپیمایی‌های طولانی است. این پوش ویژه مردان روستایی و از جمله صنایع دستی مناطقی از ایران است. در استان‌های فارس، اصفهان، چهارمحال و بختیاری، یزد و کرمانشاه تولید گیوه رواج دارد. همچنین تولید گیوه در استان مرکزی نیز وجود داشته که به مرور زمان کم شده است.

ساخت گیوه

رویه گیوه به دست زنان و توسط انواع سوزن‌ها (به جز سوزن خیاطی) و جوالدوز بافته می‌شود. کف گیوه مانند کفی کفش پارچه است که با رنگ‌هایی شاد آمیخته شده است. از پارچه نازک نخی، برای درست کردن فیتله استفاده می‌شود که با استفاده از کتیرا آهار داده و منسجم می‌کنند. قسمت کف گیوه زیره نام دارد که از جنس پارچه، چرم یا لاستیک می‌باشد. کیفیت چرم از پارچه و کیفیت لاستیک از این دو پایین‌تر است. طراحی گیوه بصورتی بوده که پوش چپ و راست فرقی نداشته و به عبارتی تنها کفشی است که می‌تواند لنگه به لنگه استفاده شود.

پوست گاو به صورت نوارهای باریک و آغشته به پیه در نوک کفش استفاده شده تا استقامت و انعطاف خود را حفظ کند.

گیوه با توجه به سادگی و فراهم بودن مواد اولیه در هر منطقه و ابزار کار ساده و تهیه آسان در در اشتغال زایی زنان و درآمدزایی در منطقه حائز اهمیت بوده است.